Çoklu adaylığın muhalefet için en yararlı şekilde sonuç doğurması adaylar arasında asgari bir yarışma ahlakının tesisine bağlı. Bu sonuç ise negatif kampanya yasağıyla mümkün olabilir ancak. Yani İmamoğlu ve Yavaş birbirlerine karşı değil, tüm güçleriyle Erdoğan’a karşı mücadele etmeli. Tabii kağıt üstünde parlak bir fikir olan bu tezin uygulanmasının hiç de kolay olmadığını söylemek gerekli.
Genel merkezin paylaştığı “birlikteyiz” temalı fotoğraflara rağmen CHP’de gittikçe kangrenleşen bir adaylık krizi var. Ana muhalefet partisi dejavu yaşıyor. 2023 öncesinde nasıl ki Kemal Kılıçdaroğlu parti içindeki gücüne dayanarak kendi adaylığını önce partisine, sonra da 6’lı masaya dayattıysa Ekrem İmamoğlu da adaylığını dayatıyor. Seçimlere 3 yıl kala, yani oldukça erken bir tarihte CHP’nin resmi adayı olmak için harekete geçti İstanbul’un başkanı. Yavaş’a sorulmadan İmamoğlu ve Özel tarafından planlanan ve aslında Yavaş’ı tasfiye etmeyi amaçlayan önseçim planının ise bir parti içi demokrasi teşebbüsü olmaktan çok tek adayın kendisiyle yarıştığı bir plesibit olduğu açık. Bu arada genel merkezin yerel seçimlerde belediye başkanlarını önseçimle belirlemediği, tüzük kurultayında ise milletvekilleri bakımından önseçimi zorunlu kılmadığını hatırlatalım.
İmamoğlu’nun adaylık hamlesi karşısında Yavaş’ın planı ise centilmenlik anlaşması ve çoklu adaylık. Öncelikle seçim hukuku bakımından bir hatırlatma yapmak lazım. Mansur Yavaş’ın CHP’den istifa etmeden aday gösterilmesi mümkün. Anayasa ve seçim mevzuatı kimlerin cumhurbaşkanı adayı olabileceğini ve kimlerin cumhurbaşkanı aday gösterme yetkisine sahip olduğunu kayıt altına alıyor. İlgili maddelerde siyasi parti üyeliği kısıtlaması veya zorunluğu yok. Yani CHP grubu, üyeleri olmayan birini aday olarak ilan edebilir. 100 bin seçmen de CHP veya İyi Parti üyesi bir siyasetçiyi cumhurbaşkanlığına layık görebilir. Bu hatırlatma İmamoğlu’nun adaylığının Yavaş’ı nasıl etkilediği sorusuyla ilgili. Kamuoyundaki genel kanaat Yavaş’ın CHP’nin İmamoğlu kararı nedeniyle uygun zamanı kendisinin belirlediği bir konjonktür içinde partisinden ayrılacağı yönünde. Bu bağlamda Yavaş ne zaman partiden ayrılacak, sağ milliyetçi partilerin adayı mı olacak tartışması sürüp gitmekte. Oysa böyle bir hukuki zorunluluk yok. Yavaş CHP üyeliğinden ayrılmadan 100 bin kişinin imzasıyla cumhurbaşkanı adayı olabilir. Çoklu adaylığın Yavaş partiden ayrılmadan da mümkün olabileceği, bir sonraki seçimde CHP üyesi olan iki siyasetçinin, yani İmamoğlu ve Yavaş’ın aynı anda aday olabileceği olasılığının kamuoyunda daha ciddi bir şekilde tartışılmasına ihtiyaç var.
Karşımızda sadece çoklu adaylık senaryosu yok. Çoklu olasılıklarla da karşı karşıyayız. Seçime çok uzun bir süre var. Bu süre içerisinde hangi adayın bir diğerine karşı, ayrıca Erdoğan’ın CHP’ye karşı hangi hamleleri yapacağını şu andan kestirmek zor. Gelecek belirsiz.
GELECEK BELİRSİZ
Centilmenlik anlaşması meselesini de ayrıca tartışmaya açmak gerekir. Çoklu adaylığın muhalefet için en yararlı şekilde sonuç doğurması adaylar arasında asgari bir yarışma ahlakının tesisine bağlı. Bu sonuç ise negatif kampanya yasağıyla mümkün olabilir ancak. Yani İmamoğlu ve Yavaş birbirlerine karşı değil, tüm güçleriyle Erdoğan’a karşı mücadele etmeli. Tabii kağıt üstünde parlak bir fikir olan bu tezin uygulanmasının hiç de kolay olmadığını söylemek gerekli. Çünkü Türk siyasi kültüründeki yüksek düzey rekabet ortamı, CHP’deki çatışmayı besleyen hakim yapı ve son olarak İmamoğlu çevresindeki medya bu stratejiyi boşa çıkaracak potansiyele sahip. Tabii maddi koşul da unutulmamalı. İmamoğlu ve Yavaş’tan sadece biri ikinci tura kalacaksa aralarında bir yarış olmamasını beklemek gerçekçi olmayacaktır.
Tartışmayı şu şekilde bağlayabiliriz. Karşımızda sadece çoklu adaylık senaryosu yok. Çoklu olasılıklarla da karşı karşıyayız. Seçime çok uzun bir süre var. Bu süre içerisinde hangi adayın bir diğerine karşı, ayrıca Erdoğan’ın CHP’ye karşı hangi hamleleri yapacağını şu andan kestirmek zor. Gelecek belirsiz. Güneş yavaş yavaş doğacak gibi karanlığın arasından.
Yorum Yazın