Biraz da demokrasi cephesini tahkim etsek

“Barış ve demokratik toplum çağrısı”na olumlu yatırımı olan beni bu söylemin rahatsız ettiğini söylemeliyim ya da benim gibi sol/sosyalist duyarlıklı demokrat çevreyi rahatsız etmiş olmalı.

Halûk Sunat

İktidarın ileri sürdüğü kaygı uyarınca “iç cepheyi tahkim”e asker yazılmak yerine, neden söz konusu toplum sözleşmesine doğru muhalif-demokrat güçlerin ve demokrasi için direniş cephesinin tahkimatı önerilmiyor? Kendini fesih kararı vermiş örgütün tek yanlı silah bırakmışlığının hâlâ saldırı altında oluşu neden sorgulanmıyor?

Selahattin Demirtaş, Ortadoğu’daki İsrail hegemonyasının İsrail’in İran’a saldırısına vardığı ve iktidarın, İsrail’in Türkiye’yi de sıraya koyduğu kaygısını paylaştığı şu günlerde, “Hamaset değil, cesaret zamanıdır” başlıklı bir açıklama kaleme aldı. Bölgede ilkesel olarak barış için mücadele, ülke içinde ise, “birlik ve beraberliği sağlamakta daha hızlı ve cesur hareket etme[k]” gereğine işaret etti. Bu çerçevede -mealen- şunları öne çıkardı; 1. PKK’nin fesih kararı salimen karşılık bulmalı, fesihle birlikte atılması gereken adımlar atılmalı; 2. İç cepheyi güçlendirmek için “siyasi görünümlü yargı tacizlerine” kesinlikle son verilmeli, tarafsız ve adil yargılanma hakkı sağlanmalı; 3. Kimse [durumdan istifadeyle] küçük hesaplarla maceracı, riskli ve sonu felaketle sonuçlanacak hamleleri aklından bile geçirmemelidir. Zira, emperyalizm bin kazanmadan bir vermeyecektir. Ve en hassas cümle: “[O]lası risklere, saldırılara, provokasyonlara karşı gerektiğinde Edirne’den Hakkâri’ye kadar 86 milyonluk bir halk ordusuna dönüşeceğiz; ortak vatanımızı canımız pahasına savunacağız.” Ezberci, öfkeli, intikamcı ve kindar değil, cesur ve samimi olunmalı; ortak politika hattının belirlenmesi için tüm siyasi parti başkanlarıyla TBMM’de çalışma toplantısı gerçekleştirilmeliydi. Muhalefete de sesleniyor ve belirttiği hususların “nezakete dayalı demokratik muhalefetin ve iktidarın denetlenmesinin, eleştirilmesinin önünde engel” olmadığını ifade ediyor; birlik ve beraberliğin iktidar çevresinde değil, Türkiye’nin etrafında olacağını vurguluyor; “Soyadımız Türkiye”nin etrafında birleşme sorumluluğuna davet ediyordu. Bir gün kasırga (hangi kasırga?) dinecek, kadim halklar özgür ve eşit yaşayacaktı.

“Barış ve demokratik toplum çağrısı”na olumlu yatırımı olan beni bu söylemin rahatsız ettiğini söylemeliyim ya da benim gibi sol/sosyalist duyarlıklı demokrat çevreyi rahatsız etmiş olmalı. Diyelim; toplumsal barışa doğru yol alırken (ya da o yola niyetlenmişken) ayrımsız toplumsallığa, birliğe tutunmanın ‘politik’ dilini kurmak kaygısıyla böyle bir söylem tutturulmuş olsun; lakin, biraz ölçü kaçmıyor mu? Öcalan’ın ( o da, diyelim aynı derde deva niyetine, bin yıllık Türk-Kürt ittifakından, söz konusu ittifaka iki yüz yıldır göz dikmiş kapitalist moderniteden, ezeli kardeşlikten, vs. söz etmişse de) “Çağrı” metni, öncelikle silahlı örgütün feshi iradesini yansıtmış, 12. Kongre’de örgüt fesih kararını vermiş ve sürecin salimen ilerlemesi ve barışın toplumsallaşması için hukuki-siyasi zeminin inşası esas alınmışken ve dahi, İsrail’in Türkiye’ye saldırması, hiçbir jeo-stratejik/politik akılla bağdaşır bir ihtimal değil ve iktidarın/devletin kendi sıkışmışlığı içinde öne çıkardığı “milli” bir kaygı iken, Edirne’den Hakkâri’ye 86 milyonluk halk ordusuna dönüşme azmi, ortaklaşılmamış ortak vatanı canlarımız pahasına savunmaya hazır olma aşkı niye? Demirtaş’ın, fırsattan istifade “Bağımsız birleşik Kürdistan” sevdamıza niye dönmeyelim havasındaki (‘maceracı, riskli ve sonu felakete varacak hamlelere akıl yoran’) Kürt milliyetçilerini uyarmasını anlıyorum ama mukabil açılım, kurgusal milli kaygıların seferberlik çağrısına peşinen ve gönüllü yazılmak mıdır? Vatanı ortak kılanın, tüm farklılıkların özgürlük ve eşitlik ilkesi içinde yaşamasını güvencelendiren bir toplum sözleşmesi olduğu gerçeğini bu denli gözden çıkarmak niye? Kürt siyasi hareketi, inisiyatifi olarak silahlı mücadele örgütünü feshetmiş, barışın kapısını aralamışken, bitmek tükenmek bilmeyen devleti/iktidarı ikna mesaisi nereye kadar? İktidarın ileri sürdüğü kaygı uyarınca “iç cepheyi tahkim”e asker yazılmak yerine, neden söz konusu toplum sözleşmesine doğru muhalif-demokrat güçlerin ve demokrasi için direniş cephesinin tahkimatı önerilmiyor? Kendini fesih kararı vermiş örgütün tek yanlı silah bırakmışlığının hâlâ saldırı altında oluşu neden sorgulanmıyor?

“Ortada bir suç isnadı varsa” deyip (“siyasi görünümlü yargı tacizi”nde bulunan) mevcut ‘rejim’e, “tarafsızlığı ve bağımsızlığı sorgulanmayacak başsavcılar, savcılar ve yargıçlar eliyle yürütülmesi için gerekli adımlar atılmalı” tavsiyesinde bulunulması ya da sol/demokrat muhalefete, otoriterliğin bir üst mertebeye evrildiği siyasi ahvalde, ‘iktidarın denetlenmesi ve eleştirilmesi’ için (“hamaset değil, cesaret çağrısı”nın) “nezakete dayalı demokratik muhalefet”in önünde bir engel olmadığının hatırlatılması artık aşılması gereken (naiflik demeye dilim varmasa da) fazladan bir nahiflik değil midir? Demokrasi için direniş cephesinin kurulması gereken yerde, ‘denetleme, eleştirme, nezakete dayalı demokratik muhalefet’ ne menem bir şeydir?