İnsan nasıl büyür?

Bir insan neden büyümez? Çünkü büyümek cesaret ister.

Beril Esra Atahan

Büyümek, can yakar. Ama bazen acıdan kaçmak, aynı acıyı başkalarına yaşatmaktır.

Ve farkında bile olmadan, başkalarının büyümesine sebep olup kendin aynı kalırsın.

Bazı insanlar hiç büyümez. Yaş alır, saçlarına aklar düşer, kalabalık sofralarda baş köşeye oturur ama ruhları hâlâ çocuk odalarında saklı kalır. Bir kararın eşiğinde bocalar, bir duygunun içinde debelenirler. Çünkü büyümek sadece zamanla değil, yüzleşmekle olur.

Acı, büyümenin en keskin öğretmenidir derler. Ve doğru — ama sadece hissetmek yetmez, acının içinden geçmek, onu anlamak, kendini ondan inşa etmek gerekir. Oysa bazıları acıyla karşılaştığında donakalır. Ya inkâr eder ya da hemen bir başka mutluluk arayışına kaçar. Gerçekle yüzleşmez, eksik yanına bakmaz. Ve böylece içlerindeki o küçük çocuk, yaşanmamış duyguların arasında sıkışıp kalır.

Bir insan neden büyümez? Çünkü büyümek cesaret ister.

Kendine dürüst olmayı, geçmişi sorgulamayı, yanlışlarını kabul etmeyi.

Bazıları bu cesaretten yoksundur. Onlar için her kırgınlık dışsal bir düşmandır; asla kendi içlerinde aramazlar cevabı.

Ve böylece bir ömür, aynı döngülerin içinde sürüklenir giderler.

Nietzsche der ki: “Acı çeken insan, hakikati öğrenmeye daha yakındır.”

Ama hakikat, her yüreğe ağır gelir. Özellikle de acıyı sadece “kurbanlık” olarak yaşayanlara.

Çocuk ruhlu insanlar, kendilerine acımayı sever ama sorumluluk almayı sevmez.

O yüzden sürekli birilerini suçlarlar: sevgiliyi, ailesini, geçmişi… Ama asla kendilerini değil.

Ve büyümek, işte tam da bu noktada başlar: “Belki sorun bende” diyebildiğin yerde.

Bazı acılar seni öyle bir büyütür ki artık eski haline dönemeyeceğini bilirsin.

Kırıldığın yerden yeniden şekillenirsin.

Ama büyümeyenler… hep aynı hikâyeyi tekrarlarlar.