“Hiç kendini bir kalabalığın içinde erirken, kendi sesini duyamaz hâle gelirken yakaladığın oldu mu?”
Bunu sana soruyorum çünkü Plur1bus tam olarak bu hissin dizisi.
Teknoloji, yapay zekâ, zihin ağları falan diyorlar ama aslında konu çok daha çıplak: Sen. Senin sınırların. Senin sesin. Senin iç gürültün.
Diziyi izlerken fark ediyorsun—bir insan başka birinin zihnine ne kadar yaklaşırsa, kendi benliğinden o kadar uzaklaşıyor. Bir yanın “nihayet biri beni anlıyor” diye ferahlarken, diğer yanın sessizce fısıldıyor:
“Peki ya ben? Ben nereye gittim?”
Bağ kurmak senin için bazen bir kurtuluş gibi. Yalnızlığın çözülüyor, biri seni hissediyor, sen de onu. Ama işte Plur1bus burada tokadı indiriyor:
Yakınlık her zaman iyileştirmez. Bazen en derin yarayı o açar.
Paul Auster’ın Görünmeyen romanındaki o cümle kulağına ilişiyor: “İnsan kendine anlatabildiği sürece vardır.”
Bir düşün…
Senin hikâyeni başkası senin yerine anlatmaya başlarsa ne olur?
Ya da daha kötüsü—sen kendine bile anlatamazsan?
Dizideki kolektif bilinç, insanı özgürleştirmiyor; aksine seni senden çalıyor.
Senin de hayatında böyle anlar oldu: Birine fazla güvenip kendini çıplak bıraktığında…
En çok güvendiğin anda en çok incindiğinde…
Kendi sesini bastırıp birinin sesine göre şekil almaya çalıştığında…
Plur1bus bunu sana çok soğuk bir aynayla gösteriyor: Biriyle tamamen birleşmek, aslında tamamen kaybolmanın eşiğidir.
Ve sen de biliyorsun, ilişkilerde bu sınır bazen çok ince oluyor.
Bir adım fazla verince içindeki “ben” bulanıklaşıyor.
Bir adım eksik verince bağ kopuyor.
Hep o ip üzerinde yürür gibi…
Ama dizinin sana verdiği en sıcak, en dürüst mesaj şu: Kendi karanlığını tanımadan kimseyle sağlıklı bir birlik kuramazsın.
Çünkü ışığını başkasına taşımak için önce içeride o ışığı bulman gerekiyor.
Sonunda fark ediyorsun: Evet, bağ kurmak güzel. Ama kendini kaybetmeye değmez
Yorum Yazın