Sevgi yetmiyor: İnsanların asıl savaşı sürdürmekle

Sevgi kahramanlık ister: Her gün, her kırgınlıkta, her hayal kırıklığında “Ben yine buradayım” diyebilme cesareti… Asıl mesele birini sevmek değil, o sevgiyle kalmayı seçmektir. Ve işte insanın en zor savaşı tam da budur: Kendi içindeki yangını söndürmeden, o sevgiyi yaşatabilmek.

İnsan kendini kandırır; der ki “Benim derdim sevgisizlik.” Oysa gerçek çok daha derin, çok daha keskin bir yerden sızar: İnsan sevememekten değil, sevmeyi sürdürememekten yanar. Sevgi bir kıvılcımdır; yakar, ısıtır ama her kıvılcımın küle dönme tehlikesi vardır. Ve asıl mesele o kıvılcımı ateşe çevirmek, o ateşi de sönmeden taşımaktır.

Psikoloji bize şunu öğretir: Sevgi başlı başına yeterli bir bağ değildir; onu sürdüren, insanın bağlanma biçimi, güven kapasitesi ve duygusal esnekliğidir. İnsan, kendi içindeki terk edilme korkusuyla, değersizlik yarasıyla, kontrol arzularıyla o sevgiyi boğar. İlişki başlar, ilk günlerin büyüsü sarhoş eder. Her şey kolaydır, çünkü henüz hayal kırıklığı olmamıştır. Ama zaman, sevginin içine gerçekleri bırakmaya başlar. İyi kötüyle, güven korkuyla, hayranlık hayal kırıklığıyla yer değiştirir. İşte o an, sevginin sürdürülebilirliği sorgulanır.

Erich Fromm der ki: “Sevgi bir duygudan çok bir eylemdir.” İnsan, bu eylemi her gün yeniden üretecek cesarete ve farkındalığa sahip mi? Genelde değil. Çünkü sevgi, aynaya bakmak gibidir; karşındaki insanda kendini görürsün. Ve insan, kendi karanlığıyla yüzleşmek istemez. Kaçar, bahane bulur, karşısındakini suçlar. Sevgiyi sürdürememek aslında kendinden kaçmanın başka bir adıdır.

Sürdürememek… İşte bu, ilişkileri çürüten sessiz virüstür. İnsan sevgiyi öldüren büyük bir ihanet, büyük bir hata bekler. Oysa çoğu sevgi, ufalanarak biter. Bir mesaj eksik kalır, bir teşekkür edilmez, bir özür gelmez; ufak tefek ihmaller birikir ve o büyük ilk ateş, sessizce söner.

Sevgi kahramanlık ister: Her gün, her kırgınlıkta, her hayal kırıklığında “Ben yine buradayım” diyebilme cesareti… Asıl mesele birini sevmek değil, o sevgiyle kalmayı seçmektir. Ve işte insanın en zor savaşı tam da budur: Kendi içindeki yangını söndürmeden, o sevgiyi yaşatabilmek.

? Senin savaşın neyle, sevgiyle mi yoksa kendinle mi?