Bazen cennet, bazen cehennem: Bipolar biriyle ilişki yaşamak 

Bipolar biriyle sağlıklı bir ilişki, sadece o kişi tedavi sürecindeyse, farkındalığı varsa ve sen de sınırlarını koruyabiliyorsan mümkündür. Yoksa sen bile kim olduğunu unutur, onun duygu salıncağında ipini koparmış bir oyuncak gibi savrulursun.

Aşkı çok severiz. Hatta öyle severiz ki bazen “fırtınalı” olana tutuluruz. Çünkü sakin denizlerde yüzmek sıkıcıdır, değil mi? Ama işte o fırtına, bir gün seni ya yıkıp geçer ya da yüzmeyi öğreten ilk travman olur.

Bipolar bir bireyle ilişki yaşamak tam olarak böyle.

Bir gün sabah uyanırsın, karşındaki insan seni kahkahalara boğar, evrene olan inancını tazeler. Planlar yapar, hayaller kurar, öyle sever ki “Acaba Tanrı onu bana özel mi yaptı?” dersin. 

Ama…

Ertesi gün öyle bir karanlık çöker ki, “Ben bu insanı hiç tanımamışım” dersin. Gözleri boş, sesi kesik, sana değil kendine bile uzaktır artık. Ses etsen duymayabilir. Sarılsan itebilir. Ve sen, sevgiyle beklerken, bir anda kapının önünde bulursun kendini. Ya da çok daha kötüsü: “Suçlu sensin” ilan edilirsin.

Erich Fromm’un bir cümlesi gelir aklına:

“Olgun aşk, sevilen kişiye ihtiyaç duymaz; ihtiyaç duyduğu kişiyi sever.”

Ama burada işler tam tersidir. Seni sever ama bazen seni taşıyamaz. Seni ister ama yanında kalamaz. Ve sen, onu iyileştirme çabasıyla tükenirsin.

Peki neden bu kadar çekicidirler?

Çünkü manyak gibi seven biri, seni içindeki her parçayla yaşayan biri, başta büyüler. Bipolar bireylerin manik dönemlerindeki coşku, yaratıcılık, tutku… Bunlar bağımlılık yapar.

Ama işte, karşılığı her zaman tutarlılık değildir.

Ve tutarsızlık, en büyük ruhsal işkencedir.

Bu ilişkilerde ne olur?

​• ​Roller hızla değişir: bir gün sevgili, bir gün terapist, bir gün düşman…

​•​ “İyileştirme” görevi üstlenirsin ama karşılığında ne sevgi ne şefkat bulamayabilirsin.

​•​ En önemlisi: kendi sınırlarını kaybedersin. Çünkü “bana ihtiyacı var” cümlesi seni zehir gibi sarar.

O zaman uzak mı durmalı?

Şunu bil:

Bipolar biriyle sağlıklı bir ilişki, sadece o kişi tedavi sürecindeyse, farkındalığı varsa ve sen de sınırlarını koruyabiliyorsan mümkündür.

Yoksa sen bile kim olduğunu unutur, onun duygu salıncağında ipini koparmış bir oyuncak gibi savrulursun.

Son söz:

Sevgi emek ister. Ama eğer bir ilişkide sadece sen çapalıyor, karşıdaki dalgayı izliyorsa…

O zaman o bir ilişki değil, senin kendi değersizlik duyguna yazdığın romantik bir trajedidir.